Om draumar

Eg elskar draumar.
Ikkje fyrst og fremst dei draumane som kjem til oss om natta,
men desse som bur i oss, som sit i hovudet og hjartet.
Desse som inneheld ein lengt etter noko eller nokon.

Sjølv har eg mange draumar.
Nokre kvardagslege, nokre meir svevande.
Nokre draumar har eg fanga i handa mi og gjort sanne.
Andre kjem truleg aldri til å bli realisert,
men eg likar å ha dei flaksande rundt inni meg likevel.
Dei kilar så godt, gir meg energi og fargar.

Eg likar også å høyre om andre sine draumar.
Nyleg sat eg i nærleiken av to eldre menn under ei reise.
Dei snakka om draumar, sjølv om dei ikkje brukte det ordet.
Den eine mannen ynskte seg ein båt
som han kunne bu i deler av sommaren.
"Tenk å stå opp og pisse rett i saltvatn kvar morgon"
sa han og smilte.

Eg måtte sjølv smile
av måten han presenterte sin draum.
Og eg takka han inni meg
fordi han fekk meg til å hente fram
nokre av mine eigne draumar.
Resten av reisa gjekk fort.
Eg fekk slipt litt på både eit par kvardagslege
og eit par svevande draumar. Og eg kom eit steg vidare.

Held eg fast i draumane mine,
kan eg også oppleve at draumane mine
held meg fast i tider der det trengs.

Eg elskar draumar. Mine og dine.